Yerde olanların hepsini; sizin için yaratan O'dur. Sonra, göğe doğru yönelerek yedi gök olarak onları düzenlemiştir. O her şeyi bilir.” (Bekara 2/28-29)

Öyleyse insanların bu maddî nimetlerden faydalanması, onlara sahip olmaya çalışması ve onlarla beraber dünyada bir mutluluk araması kötü ve haram değildir.

Yani ‘dünya mutluluğu’, “âhiret mutluluğunun” karşıtı olamaz.

Bir başka deyişle, âhiret’teki sonsuz saadeti yakalamak için, insanın dünyadaki mutluluğunu ve dünya ni’metleri terketmesi gerekmez.

Kur’an, insana verilen dünyalık emânetlerin esas amacının âhirete yatırım olduğunu şöyle vurguluyor:

“…Allah'ın sana verdiklerinden yararlanarak yalnızca Âhiret yurdunda (iyi bir yer tutmanın) yolunu ara; bu arada, pek tabii, bu dünyadaki nasibini de unutma;...” (Kasas 28/77)

Öyleyse ne dünyalıklara sahip olmak yanlış, ne de onları kullanmak...

Yanlış olan; onlara bağlanıp insanlık görevini ve ölümü, yani âhiret hayatını unutmaktır.

Yanlış olan; emânet olarak verilen malı kendi üzerine tapulu görmek, o malı onu kendisine Verenin işaret ettiği kullanmamaktır. Resmi uygulamalara göre bazı mülkler insanların üzerine tapulu görünse de sonuçta bütün mülk ve mülkiyet üzerinde hüküm-hakimiyet Allah’ındır.

Yanlış olan; misafir olunan eve sahip olmaya kalkışmaktır.

Yanlış olan; ölüp gitmek üzere olunduğu anda bile gözü arkada olmaktır.

Yanlış olan; sanki hiç ölmeyecekmiş gibi bütün endişeleri, planları, çalışmaları, hassasiyetleri, sevgi ve bağlılıkları; mal, servet, dünyalık çıkarlara ayarlamaktır.

Yanlış olan; Allah’ı sever gibi dünyalıkları, dünyadaki zevkleri sevmektir.

Yanlış olan; dünyalıklar uğruna sahtekârlık yapmak, kavga etmek, hak yemek veya savaşmaktır.

Yanlış olan; sahip olduklarını yanında öbür tarafa götüreceğini zannetmektir.

Bir tanıdık anlattı. Çevresinden birisi ikidebir çocuklarına, gelinlerine malından, servetinden, onlara mal kazandığından bahsedermiş başlarına kakar gibi. Bir gün gelinlerinden biri demiş ki;

“Baba, bizim için zahmet etme, bizim senin malına ihtiyacımız yok. Ne kadar malın varsa giderken yanında götürebiliyorsan götür!”

Harika ve ibret verici bir cevap...

“Kazandığını, malını, servetini ne başımıza kakıp duruyorsun? Malın senin olsun. Senden hiç bir şey istemiyoruz. Malını bizim için, çocukların için kazandığını da deyip durma... Hadi götürebiliyorsan hepsi al, beraberinde öte dünyaya götür... Bize lazım değil” demiş olmalı...

Hikâye bu ya... Çok güçlü, çok zengin, çok şeye hükmeden bir hükümdar/kral “ben ölünce tabutuma koyun ama elimi koymayın. Dışarıda kalsın. Mezara kadar da insanların, kalabalıkların göreceği şekilde taşıyın.” Adamları sormuş: “El de cesetle birlikte tabuta konulur. Siz ise elim dışarda kalsın diyorsun... Niçin, bunun hikmeti ne ola?” Demiş ki: “Herkes görsün ve anlasın ki, bu kadar zenginliğe, bu kadar saltanata, bu kadar mülke rağmen, öbür tarafa elim boş gidiyorum.”

Yanlış olan; iki dünyalı yaşamak yerine tek dünyalı yaşamaktır.

-Kaç çeşit dünya vardır?

Bizim dışımızda iki dünya bulunmaktadır:

Birincisi: İnsanın yalnızca et, kemik, kan olmadığı, kalbi, ruhu, aklı, zekâsı, hafızası, vicdanı ve benzeri özellikleri olduğu gibi, dünya da sadece görünen fiziki yeryüzünden ibaret değildir. Bu fizik âlemin otesinde cin, melek ve görünmeyen diğer varlıkların da bulunduğu, bizim muttali olamadaığımız başka dünyalar var.

İkinci dünya ise; duyularımızın ilişkide olduğu hayattır. Yeme-içmeden tutun da, uyumaya, üremeye, sahip olma arzusuna, hırs ve arzulara kadar geniş bir duyular dünyası…

Nefsin arzu ettiği ve oyalandığı, kişiyi asıl hedefinden, âhirete giden yolda şaşırtan dünya, ya da dünya hayatı...

Bir başka deyişle, geçici olarak bırakıldığı, kişiye emânetlerin verildiği, insanın imtihana tabi tutulduğu, kulluğunu yapabilme imkanı sağlayan, geniş bir hayat.

İşte bu ‘dünya’; yevmu’l-âhira-sonraki güne-âhirete nisbetle ‘ednâ’, yani yakın, diğer anlamıyla aşağı, iğreti, değersiz ve geçici bir dünyadır.

Allah’tan gelen vahye sırtını dönenler ve aklını kullanmayanlar işte bu ‘ednâ’ dünyayı tercih ederler, âhireti ve oradaki ebedî hayatı unuturlar. Çevrlerinde ölenleri görürler de, kendilerinin burada sürekli kalacaklarını zannederler. Zannetmekle kalmazlar, bütün sevgilerini, ilgilerini buraya hasrederler, bütün yatırımlarını buraya yaparlar.

Kur’an böyleleri hakkında şöyle diyor:

“Fakat siz (ey insanlar!) âhiret daha hayırlı ve daha devamlı olduğu halde dünya hayatını tercih ediyorsunuz.” (A’la 87/16-17)